Χρυσή Αυγή: Μία μικρή πολιτική ανάλυση

Οι εκλογές Μαΐου και Ιουνίου επεφύλασσαν μία δυσάρεστη έκπληξη. Παρόλες τις προβλέψεις για "καταποντισμό" της Χρυσής Αυγής μετά την "αποκάλυψη του πραγματικού της προσώπου", με (δωρεάν) προεκλογική της καμπάνια τα πογκρόμ εναντίον των πάντων και on-air ξύλο, η Χρυσή Αυγή βγήκε αλώβητη από την δεύτερη εκλογική αναμέτρηση κάτι που αποδεικνύει ότι 440.000 συμπολίτες μας θέλουν αυτά που ζητούσε ο πρώτος πυρήνας της Χρυσής Αυγής που εισέβαλε στην δημόσια σφαίρα μας, στο Σύνταγμα των "Αγανακτισμένων". Θέλει κρεμάλες για τους πολιτικούς και τελετουργική παράδοση στην πυρά της Βουλής, σαν άλλο Reichstag.

Από τότε αυτό που ακούμε είναι... ...ότι η Χρυσή Αυγή έχει έρθει για να μείνει. Άλλοι το λένε σε διαλείμματα θρήνων, άλλοι με θριαμβικό ύφος και άλλοι με απλή αδιαφορία. Όλοι όμως το γνωρίζουν, και η επιτυχία τους αυτή δεν οφείλεται μόνο στον προαιώνια ξενοφοβία του Έλληνα ή στην απόλυτη ανικανότητα των κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν το μεταναστευτικό και της αριστεράς να το αναγνωρίσει. Βρίσκεται και σε μία επιτυχημένη κομματική πολιτική επικοινωνία του κόμματος. Με πολύ απλά λόγια, και έπονται οι λεπτομέρειες, ο Μιχαλολιάκος παίζει πολύ καλά τον ρόλο που του έχουν αναθέσει και που ο ίδιος έχει αναθέσει στον εαυτό του, το ίδιο κάνουν όμως και οι "στρατιώτες" του.

Βάσει της κλασσικής θεωρίας της πολιτικής επιστήμης, ένας πρώτος διαχωρισμός των πολιτικών κομμάτων γίνεται ανάμεσα στο αν ένα κόμμα είναι κόμμα πυρήνα ή κόμμα μαζών. Οι εξηγήσεις ασφαλώς είναι ιδεότυποι. Από την μία έχουμε το κόμμα πυρήνα που έφτασε, μετά μίας μετάλλαξης (από κόμμα στελεχών), να σημαίνει μία αυστηρά ιεραρχημένη κομματική ελίτ, μία βάση ψηφοφόρων πλήρως ενταγμένη ιδεολογικά στο κόμμα και στελέχη ειδικευμένα να "δουλεύουν" το κόμμα και να το οργανώνουν. Το NSDAP της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης υπήρξε ένα καλό πρότυπο του μοντέλου αυτού.

Θα ήταν εύκολο και γρήγορο να κατατάξουμε της Χρυσή Αυγή σε αυτή την ομαδοποίηση. Θα ήταν όμως και ιστορική ανακρίβεια. Η θεωρία πάλι μας λέει ότι στην δυτική κοινωνία τα καθαρά κόμματα πυρήνα έχουν λίγο πολύ εκλείψει. Γιατί; Γιατί η μακρά διάρκεια σταθερής δημοκρατίας τροφοδοτούνταν από σταθερές κυβερνήσεις, κυβερνήσεις που έχουν μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων (και όχι +50 μπόνους). Γιατί η αξία της σκληρής ιεραρχίας ξεχάστηκε. Γιατί κάποτε, από το '70 και πέρα μάθαμε (λανθασμένα) ότι η πολιτική δεν είναι το παν. Ένα μότο της δεκαετίας του '80 στην Ελλάδα που απαντούσε στην Πασοκολαγνεία ήταν το "Πέρα από τον σοσιαλισμό υπάρχει και η μοναξιά", ένας απολιτίκ πρόδρομος ίσως.

Από την άλλη έχουμε και τα κόμματα μαζών. Η Χρυσή Αυγή είναι συνάμα και κόμμα μαζών, κόμμα δηλαδή που στρέφεται σε ενσωμάτωση ψηφοφόρων, έστω ευκαιριακή, και την σταθερή οργάνωση, με παρακλάδια σε όλη την επικράτεια που ανα πάσα στιγμή μπορούν να ενεργοποιήσουν τοπικά δίκτυα, ή τοπικές ομάδες κρούσεις. Αυτό είναι το εκρηκτικό μείγμα: Η Χρυσή Αυγή δεν έχει μόνο τον σκληρό πυρήνα. Αυτόν τον είχε πάντα. Έχει πλέον ένα διευρυμένο πλέγμα, που αν δεν επιτίθεται, νομιμοποιεί την επίθεση. Και είναι ένα πλέγμα που προσπαθεί απεγνωσμένα να ενισχύσει. Κοινωνικά παντοπωλεία, στρατιωτική εκπαίδευση σε "Εθνικιστικές Κατασκηνώσεις", ιδεολογικές ομιλίες και κατηχήσεις, δωρεές αίματος και συσσίτια μόνο σε Έλληνες, μαθήματα αυτοάμυνας σε γυναίκες.

Ο Αντόρνο στην "Αρνητική Διαλεκτική" είχε γράψει ότι: "Ο Χίτλερ επέβαλε στους ανθρώπους μία νέα κατηγορική προσταγή: Να ρυθμίζουν τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους έτσι ώστε να μην επαναληφθεί το Άουσβιτς, να μην συμβεί τίποτε παρόμοιο". Η κατηγορική προσταγή πέφτει στη λήθη. Δυσκολεύεται σήμερα κανείς να δει πρωτοπόρους Μένγκελε; Η Χρυσή Αυγή δεν θα αντιμετωπιστεί με ευχολόγια και κατάρες. Θα νικηθεί με συστηματική αποδόμηση αυτού που την έκανε ισχυρή. Ολόκληρο το άρθρο για αυτό γράφτηκε.