Αυτή την ώρα που γράφω η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και άρα και του πολιτεύματος βρίσκεται στον αέρα και ειλικρινά η βαρύτητα φαίνεται να νικάει. Το Πασόκ μάλλον καταρρέει μιας και ποτέ δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ως κόμμα μετά την απόλυτη εκλογική του ήττα και αλλαγή προέδρου. Αν συμβεί αυτό ένας από τους παράγοντες σταθερότητας της χώρας, τόσο ιστορικά όσο και πραγματιστικά, μιλώντας για το σήμερα και μόνο, εξαλείφεται.
Στην σταθερότητα δεν θέλει να συμμετέχει και η Δημάρ. Και δεν μπορώ να αποφασίσω αν κάνει καλά ή όχι και φοβάμαι μήπως, εκ του αποτελέσματος, στο μέλλον πω ότι "η Δημάρ έπρεπε να έχει ψηφίσει τα μέτρα".
Η αλήθεια είναι ότι για άλλη μια φορά η Δημάρ έπαιξε άτολμα. Έχω πει και στο παρελθόν ότι τα ελάχιστα που έχει πράξει ο Κουβέλης στην κυβέρνηση δεν είναι καθόλου αρκετά για μία αριστερή δημοκρατική δύναμη. Έπειτα, θεώρησα ότι πρέπει να φύγει η Δημάρ από την συγκυβέρνηση αφού ακριβώς δεν έχει καμία ισχύ να κάνει τίποτα.
Και μπορεί να αποχωρήσει τώρα. Αλλά για έναν εντελώς λάθος λόγο.
Η Δημάρ τόσο καιρό, σε επίπεδο δηλώσεων και μόνο δυστυχώς, είναι αυτή που κυρίως δηλώνει την ανησυχία της για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, περισσότερο μάλιστα και από τον Σύριζα. Χαρακτηριστικό είναι ότι την νύχτα των εκλογών του Μαϊου ο Κουβέλης ήταν ο πρώτος-μόνος που αναφέρθηκε στην εκτίναξη του Μιχαλιλιάκου.
Παρόλα αυτά το σημερινό "όχι" της Δημάρ δεν είναι απότοκο του αποτροπιασμού της για τις ρατσιστικές επιθέσεις, αλλά η ανατροπή των εργασιακών. Με λίγα λόγια η δημοκρατική αριστερά ανέχτηκε με ευκολία τα πογκρόμ, τα βασανιστήρια, τα μαχαιρώματα, την γελοιότητα του Ξένιου Διός. Και ενώ τότε θα έπρεπε να έχει απειλήσει με την αποχώρησή της, μπας και δούμε κανέναν χρυσαυγίτη στο ειδώλιο, το κάνει τώρα συμβάλλοντας σε μία περαιτέρω αποσταθεροποίηση, που όλοι βλέπαμε όμως ότι θα ερχόταν σύντομα.
Και μπορεί να αποχωρήσει τώρα. Αλλά για έναν εντελώς λάθος λόγο.
Η Δημάρ τόσο καιρό, σε επίπεδο δηλώσεων και μόνο δυστυχώς, είναι αυτή που κυρίως δηλώνει την ανησυχία της για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, περισσότερο μάλιστα και από τον Σύριζα. Χαρακτηριστικό είναι ότι την νύχτα των εκλογών του Μαϊου ο Κουβέλης ήταν ο πρώτος-μόνος που αναφέρθηκε στην εκτίναξη του Μιχαλιλιάκου.
Παρόλα αυτά το σημερινό "όχι" της Δημάρ δεν είναι απότοκο του αποτροπιασμού της για τις ρατσιστικές επιθέσεις, αλλά η ανατροπή των εργασιακών. Με λίγα λόγια η δημοκρατική αριστερά ανέχτηκε με ευκολία τα πογκρόμ, τα βασανιστήρια, τα μαχαιρώματα, την γελοιότητα του Ξένιου Διός. Και ενώ τότε θα έπρεπε να έχει απειλήσει με την αποχώρησή της, μπας και δούμε κανέναν χρυσαυγίτη στο ειδώλιο, το κάνει τώρα συμβάλλοντας σε μία περαιτέρω αποσταθεροποίηση, που όλοι βλέπαμε όμως ότι θα ερχόταν σύντομα.
Δεν προσάπτω την αποσταθεροποίηση αυτή στον Κουβέλη. Όμως η Δημάρ απέτυχε σε αυτή την αποστολή που της έβαλαν οι ψηφοφόροι της. Δεν κατάφερε να λειτουργήσει ως κυματοθραύστης της ακροδεξιάς. Και ως αποτυχημένη πρέπει να αποχωρήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου