Η πασσιονάρια του βούρκου Αλεξάνδρα Τσόλκα. Arrωstakiα για πάρτη της

Νάζι και μπρίο

Και το 2013 μπήκε. Το ίδιο όπως το '12 και με χαρά μπορώ να παρουσιάσω το πρώτο αρρωστάκι της χρονιάς.

Αναδύεται από την λάσπη της "κοινωνικής κριτικής", τουτέστιν χωριάτικο κουτσομπολιό σε πανελλαδική κλίμακα, που στους μαύρους καιρούς που ζούμε έχει νομιμοποιήσει την ύπαρξη του στη βάση της αλαφρότητάς του σε σχέση με την κατάθλιψη που εκπέμπουν οι πολιτικοί που λίγο πριν οι ίδιοι εκλέξαμε.

Αυτή η προσωπικότητα λοιπόν, ίσως ίδιου αναστήματος με τη Χρυσηίδα τη Δημουλίδου...

...θέλησε να κάνει κριτική στον Στέλιο Ράμφο, έναν στοχαστή ο οποίος από μία μερίδα του ακαδημαϊκού κόσμου θεωρείται σημαντικός και αξιόπιστος και τον οποίον δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ, γιατί απλά δεν χρειάζεται την δική μου στήριξη.

Στο διαβόητο άρθρο της η Τσόλκα το μόνο που κάνει είναι να κατασκευάζει ένα πνεύμα αντι-διανοουμενισμού, γράφοντας, με το χαρακτηριστικό αλα Ανεξέλ σκέρτσο της:

Οι Έλληνες διανοούμενοι άλλωστε, ήταν πάντα εραστές της Δύσης, όπως και οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Το χθες μας και το παρελθόν όχι μόνο δεν τους αφορά, αλλά μας μαλώνουν γιατί προτιμούμε να ζούμε σ' αυτό, ως αναχρονιστές!και μέσα στο κείμενο της έχει και το αμίμητο:

Στην συζήτηση αυτή, το «συστημικό» το βάφτισε «θεσμικό» και εννόησε πως πρέπει όλοι μας, αμέτι μου χαμέτι μου, να μάθουμε να σεβόμαστε τους θεσμούς.

Μα γλυκιά μου, το ότι το κεφάλι σου δεν βρίσκεται καρφωμένο σε δοκάρι στο Σύνταγμα, με τόσους που έχεις καταδικάσει ως κατώτερους, οφείλεται εξολοκλήρου στους θεσμούς. Όχι στην καλοσύνη του κόσμου.

Το καλύτερο όμως απ'όλα είναι το ξε-χού του πνεύματος. Ο στίχος του Ελύτη στην αρχή του άρθρου: «Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει», ο οποίος μπαίνει εκεί προφανώς εξωκειμενικά, γιατί αν λάβουμε υπόψη ότι ο ποιητής του ελληνικού μεγαλείου ήταν ο διανοούμενος που υπέγραψε για την δημιουργία του Σαμαρικού κόμματος ΠολΑν μάλλον η "τάξη" που επικαλείται η κυρά του βάλτου διαφέρει απο αυτή που υπονοούσε ο Ελύτης.

Το μόνο που μένει είναι μια εμπάθεια από το μεσημεριανάδικο κατεστημένο που δεν μπόρεσε ποτέ να μορφωθεί, ένα, μάλλον αναίτιο, κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε αυτό που χαρακτηρίζεται υψηλό και δύσκολο, και ένας ελιτισμός του λαϊκού.

Η τύπισσα έχει προφανώς το δικαίωμα να πει ό,τι θέλει και να αξιώσει το κοινό της να την στηρίξει. Το ίδιο δικαίωμα όμως έχουν και αυτή που θα την κράξουν.

Και θα κλείσω με την καταληκτική φράση της: "προφανώς δεν νογάτε"-αλλά δεν πειράζει- θα προσθέσω.

Το μέγιστο αυτό άρθρο βρίσκεται εδώ