Γιατί αύριο θα το ρίξω ΔΗΜΑΡ

Θα μπορούσε η συγκεκριμένη ανάρτηση να είναι μία ενθουσιώδης επιτομή σε ένα κόμμα, όπως όλες αυτές που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα και οι οποίες τείνουν να χειροκροτούν το ένα ή το άλλο κόμμα, είτε από απλές κομματικές μαριονέτες της χαμηλότερης βαθμίδας, είτε από διανοούμενους, ειλικρινά, υψηλού κύρους που πλήρως κομματικοποιούνται.

Αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Η ταύτισή μου με κανένα κόμμα δεν είναι ισχυρή...

...και ούτε μπορώ να αυτοχαρακτηριστώ ως παραδοσιακός ψηφοφόρος κάποιου κόμματος, αφού και οι φορές που έχω ψηφίσει είναι λίγες, νεότητος γαρ.

Οπότε η ψήφος στην ΔΗΜΑΡ δεν είναι μια ψήφος λατρείας, αγάπης, ούτε καν συμπάθειας, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ορισμένα στελέχη της μόνο απέχθεια μου φέρνουν (βλ. Τριανταφύλλου, Χωμενίδης). Η επιλογή της ΔΗΜΑΡ είναι καθαρά στρατηγική.

Πιστεύοντας ότι νικητής των αυριανών εκλογών θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να φτάσει το όριο της αυτοδυναμίας και γνωρίζοντας ότι άλλες συμμαχίες είναι γελοιότερες (ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένοι) ή και αδύνατες (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) η ψήφος μου πάει για να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε αρχικά η ΔΗΜΑΡ: για να επιβάλει (ως ρυθμιστής) έναν ανανεωτικό χαρακτήρα σε μία αριστερή κυβέρνηση που ίσως έχει ακόμα κάποια φιλοδοξία για μπολσεβίκικες ονειρώξεις.

Ακόμα όμως και σε περίπτωση που αύριο νικήτρια βγει η ΝΔ -πράγμα που βρίσκω πιο δύσκολο απ ότι πριν από 2 εβδομάδες, θεωρώντας ότι με τα τελευταία νέα από το μέτωπο της "ξενόφερτης" εγκληματικότητας, η Χρυσή Αυγή μπορεί να ξαναπάρει ένα 7%- θα ήθελα η ΔΗΜΑΡ να συμμετέχει στη νέα κυβέρνηση για να βάλει ένα ανάχωμα στις ακροδεξιές συνιστώσες της ΝΔ, που εχθές οδηγούσαν τον Σαμαρά να φωνάζει από το Σύνταγμα "Ασφάλεια, ασφάλεια, ασφάλεια!". 

Το γενικό πλάνο δείχνει ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρέπει πλέον, να φανεί με το ζόρι ικανό να αντέξει τους κανόνες του παιχνιδιού των "δυόμιση κομμάτων" -που σημειωτέον, αναδύεται ενώ ισχύει η παρωδία του εκλογικού νόμου που έχουμε- και να αρχίσει να οικοδομεί μία κομματική κουλτούρα που βασίζεται περισσότερο στην ρεαλιστική πολιτική και όχι σε επικίνδυνες πολώσεις.