Δύο ταχύτητες

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δώσω άλλοθι στoν ναζισμό. Τα χαστούκια και τα μπουγέλα ήταν κάτι το οδυνηρό για την δημοκρατία. Και ενώ η λεκτική αντιπαράθεση, ακόμα και πολύ υψηλών τόνων, είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού, η σωματική βία -ακόμα, το τονίζω- δεν είναι. Το χαστούκι του χρυσαυγίτη λοιπόν ήταν κάτι το τρομερά αντισυστημικό, κάνει που μας ταρακούνησε όλους -παρόλο που όλοι επίσης το περιμέναμε- τόσο ώστε η εντολή για σύλληψη εκδόθηκε αμέσως, αν και καινοφανής μιας και η αστυνομία διστάζει να συλλάβει τα ινδάλματά της την ώρα που εκπνέει η αυτόφωρη διαδικασία.

Από την άλλη όμως θυμόμαστε καθαρά...

...την απίστευτη ολιγωρία της δικαιοσύνης στις περιπτώσεις του Τσοχατζόπουλου, του Βατοπεδίου και του Ψωμιάδη ακόμα, που στην πραγματικότητα επρόκειτο απλά για ένα φανερό κρυφτό. Εδώ εντοπίζω άλλο ένα πρόβλημα του τί μας έφερε εδώ. Το οικονομικό σκάνδαλο πλέον το θεωρούμε κάτι κοινό, ακόμα και κάτι το οποίο το περιμένουμε, σχεδόν δικαιολογημένα ότι θα συμβεί. Αυτό όμως δεν πρόκειται για βία, έστω λανθάνουσα;

Οι οικονομικές τρύπες των σκανδάλων είναι μόνο μία σταγόνα στο συνολικό μας χρέος. Αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι κατασπαταλόνται χρήματα τα οποία θα έπρεπε να είχαν αναδιανεμηθεί για σκοπούς κοινωνικούς και δεν παύει να σημαίνει ακόμα ότι αυτό είναι λιγότερο κατακριτέο από τις σφαλιάρες. Πρέπει τελικά να το αποδεχτούμε ότι έχουμε μία δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων;