Έχει καταστεί πασιφανές εδώ και μερικά χρόνια, θα έλεγα από το 2008, ότι η Γ' Ελληνική Δημοκρατία έχει μία πορεία άστατη και πολλές φορές παρεκκλίνουσα πλήρως από αυτό που ονομάζουμε Δυτική φιλελεύθερη κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και κάποιος θα πει ότι ποτέ δεν υπήρξαμε κάτι τέτοιο, γιατί να γίνουμε τώρα;
Πράγματι, ποτέ δεν βρεθήκαμε κοντά στον ιδεότυπο της σύγχρονης Δημοκρατίας. Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος μας. Ίσως όχι να γίνουμε ένα πολιτειακό copy/paste της Σουηδίας ή της Δανίας (θυμίζω το "Δανία του Νότου"), αλλά να οικοδομήσουμε μία Δημοκρατία υψηλής ποιότητας, βασισμένη σε όλους αυτούς τους πυλώνες που την ορίζουν: Κάποια ισότητα, πολύ ελευθερία, απεριόριστη ανεκτικότητα ιδεών, σε σχέση πάντα με τα χαρακτηριστικά τα οποία λαμβάνει η ελληνική πολιτική κουλτούρα...
Η αίγλη αυτού του πολιτεύματος στην Ελλάδα έχει χαθεί και πλέον είναι φανερό ότι πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι η Δημοκρατία (αν δεν είναι Άμεση/ Αθηναϊκή μόνο) δεν μας "ταιριάζει" πολιτισμικά. Δεν εννοώ μόνο εκείνους που ψήφισαν Χρυσή Αυγή και το διατυμπανίζουν, το εύχονται και το κυνηγούν με κάθε τρόπο. Εννοώ και όλους εκείνους που, όταν το πολίτευμα ήταν το '74 στα γεννοφάσκια, του κουνούσαν με απλή αδιαφορία το κεφάλι τους. Μιλώ για την "απολιτίκ" προηγούμενη γενιά -που κατάφερε εν μέρει να μείνει απολιτίκ και κατά την διάρκεια της "Αλλαγής"- που μεγάλωσε "απολιτίκ" τέκνα που βλέπουν πάντα την πολιτική χλιαρά, απλοϊκά, σχεδόν συνομωσιολογικά και στο μισό εκατομμύριο χρυσαυγίτες απαντούν "γιατί όχι;"
Επιπλέον, το πολιτικό προσωπικό του κράτους αυτήν την ύστατη ώρα δεν φαίνεται να μπορεί να διασφαλίσει την επιβίωση του πολιτεύματος. Οι διακηρύξεις μέσα στην Βουλή για το ότι "Η Δημοκρατία δεν σας φοβάται" αναιρούνται από την στιγμή εκείνη που η κυβερνητική ατζέντα χαράζεται πάνω στην λογική της "πολιτικής κατευνασμού" της ακροδεξιάς, που όχι μόνο δεν την αποδυναμώνει αλλά την αποθρασύνει, της δίνει τον αέρα που θέλει να έχει, αυτόν του νικητή.
Και είναι ένας νικητής που βρίσκεται σε ένα διασπασμένο κομματικό σύστημα. Τριπολικό αυτή την φορά. Η Αριστερά, η Συντηρητική και η Φιλελεύθερη Δεξιά και η Ναζιστική Ακροδεξιά. Ο καθένας αποκαλεί τον άλλον φασίστα και του προσάπτει την γέννηση της ακραίας ιδεολογίας στην Ελλάδα. Είναι η "αριστερή βία" που έφταιξε; Είναι η "νεοφιελεύθερη" πολιτική υποταγής που γέμισε τους δρόμους με μαυροφορεμένους; Το σίγουρο είναι ότι αυτός που δεν ενοχλείται στο άκουσμα της μομφής είναι η Χρυσή Αυγή η οποία επωφελείται τα μέγιστα από την αδυναμία δημιουργίας ενός πραγματικά πολυσυλλεκτικού αντιφασιστικού μετώπου.
Αλλά και μέσα σε αυτές τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις δεν πάνε πολύ καλύτερα τα πράγματα. Αυτό που έχω βαρεθεί να ακούω είναι αυτή η αναζήτηση του "ηγέτη, του ενός προσώπου που θα μας οδηγήσει, γιατί οι τωρινοί πολιτικοί είναι ανίκανοι να το κάνουν". Φαίνεται ακόμα να επιζητούμε το προσωποπαγές πρόγραμμα, ένα άτομο που θα λατρεύουμε και θα είναι η ενσάρκωση του καλού μας. Και αυτό μόνο του δείχνει την έωλη Δημοκρατία που φτιάξαμε. Σε μία πραγματικά δημοκρατική κοινωνία το πρώτο που οικοδομείται είναι η κοινωνία πολιτών, η σφαίρα εκείνη που θα προσπαθεί να αυτορρυθμίζεται, που δεν θα περιμένει το Κράτος-Πατερούλη να λύσει τις διαφορές. Εμείς αντιθέτως πάντα αναζητούσαμε όμορφα κεφάλια για προτομές που θα στόλιζαν τις πλατείες στις οποίες τελικά θα διαδηλώναμε όταν το κεφάλι αυτό θα καταλαβαίναμε ότι απέτυχε.
Για όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι η Δημοκρατία μας βρίσκεται σε πραγματικό κίνδυνο, τον οποίον δεν μοιάζει μπορεί να αποφύγει εύκολα. Δεν μπορώ να ξέρω αν είναι πλέον πολύ αργά για την οποιαδήποτε ενέργεια ενάντια στον αυταρχισμό ή αν το κουτί ξεκλειδώθηκε για τα καλά, πάντως ελπίζω όλοι όσοι έχουμε ακόμα πίστη στην αξία του Κοινοβουλευτισμού να κάνουμε κάτι περισσότερο, πέρα από το να γράφουμε κείμενα επί κειμένων για το πόσο κινδυνεύουμε (όπως ακριβώς κάνω εγώ τώρα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου