Γιατί ο Αγκυλωτός κοσμεί θρανία;

Διαβάζω σήμερα στην ψηφιακή έκδοση της Καθημερινής αυτό εδώ το άρθρο. Διαπιστώνει ότι στα σχολεία η Χρυσή Αυγή έχει μία τρομερή διείσδυση, πράγμα το οποίο επιβεβαιώνουν και τα στατιστικά των τελευταίων εκλογών μιας και η μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του Μιχαλολιάκου προέρχονται από τις ηλικίες 18-30 ενώ παράλληλα ο μύθος για τους ηλικιωμένους που ψηφίζουν τους σωτήρες τους που τους προστάτευσαν στην τράπεζα και την λαϊκή, δεν φαίνεται να ισχύει.

Θα πρέπει να μας παραξενεύει η μεγάλη αποδοχή της ΧΑ στα σχολεία όμως; Πιστεύω πως όχι. Σημαντικός παράγοντας είναι να δούμε όμως τί φταίει, για ποιόν λόγο οι έφηβοι έλκονται από την ρατσιστική βία και την πολεμική ρητορική;

Η πιο γελοία και συχνή δικαιολογία είναι το "επειδή είναι νέοι" το οποίο κρύβει έναν Πακτωλό απλοϊκότητας πίσω του...

"Είναι έφηβοι, άρα έχουν ορμόνες (που προφανώς δεν ξέρουμε πως λειτουργούν) άρα γίνονται βίαιοι. Και βρε αδελφέ αν δεν γίνουν βίαιοι τώρα πότε να γίνουν; Και τί είναι στο κάτω κάτω, αδελφές για να μην γίνουν βίαιοι; Αγόρια είναι και πρέπει να κάνουν σαν τους πιθήκους στη ζούγκλα. Έτσι το θέλει η φύση. Γιατί; Εμείς στην ηλικία τους (κάπου κοντά στα Ιουλιανά και την αρχή των Συνταγματαρχών) τί κάναμε;"

Αυτή είναι η συνηθισμένη άποψη, κατά την οποίαν δεν πρέπει να εμπνέεται καμία ανησυχία για την βία στα σχολεία, και άρα και για τα φαινόμενα ρατσισμού.

Προφανώς θεωρώ ότι η αλήθεια είναι πολύ πιο σύνθετη. Αρχίζει από το στερεότυπο που έχουμε ορίσει ως "έφηβος" και το οποίο έχουμε κάνει και πλήρως κοινωνικά αποδεκτό. Στην ωραία μας κουλτούρα έφηβος είναι αυτός που είναι δικαιολογημένο να παρεκτρέπεται, σε όποια μορφή παρεκτροπής αν εντάσσεται αυτό. Και προφανώς η ανάληψη ευθυνών δεν είναι το δυνατό του σημείο. Αυτός ο έφηβος γίνεται ένας "αγανακτισμένος" που δεν δύναται να δεχτεί ότι η κατάντια της vaterland του, απορρέει ευθέως από την δική του κατάντια και ψηφίζει με χαρά την ΧΑ που τον πείθει ότι αυτός επί μία τριαντακονταετία ήταν άγιος και σωστός, αλλά οι πουλημένοι κατέστρεψαν την χώρα.

Επιπλέον είναι αυτή η ντροπή την οποία αναφέρει ο καθηγητής Μιχάλης στο άρθρο:

«Εγώ έχω απαγορεύσει οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση στην τάξη, αλλά δεν ξέρω εάν είναι λύση», λέει ο Μιχάλης. «Συζητάμε με συναδέλφους μήπως κάνουμε κάτι πιο δραστικό, αλλά υπάρχει πάντα ο φόβος μήπως φέρουμε το αντίθετο αποτέλεσμα και ενισχύσουμε αυτή την τάση»
 

 

Ναι. Τόσα χρόνια, από το '80 τουλάχιστον, η πολιτική συζήτηση μέσα στους τέσσερις τοίχους της τάξης είναι θέμα ταμπού με την αιτιολογία ότι "διασπά" το πνεύμα της τάξης και το σχολείο, πρότυπο ιδρύματος στην Ελλάδα, πρέπει να επιβάλλει μια επικίνδυνη, τύποις, ομοιομορφία και ομόνοια. Όλες οι αντιφασιστικές γιορτές γίνονται απλά μία, άνευ σημασίας, φανφάρα στις οποίες χάνεται μάθημα και οι μαθητές απαγορεύεται να διαφωνούν για την πολιτική τόσο μεταξύ τους όσο και με τον καθηγητή.
 

Με λίγα λόγια τελικά, όταν τους απαγορεύεται να παράγουν πολιτική πώς απορούμε που στρέφονται στην αντί-πολιτική;

Τον βασικό ένοχο σε αυτή την κατάσταση τον βρίσκω στο πρόσωπο του καθηγητή Μιχάλη και του κάθε Μιχάλη που ανέχεται τέτοιες απόψεις απλά καλύπτοντας τες μέσα στην τάξη. Αυτό προϋποθέτει όμως ότι ο Μιχάλης μπορεί να αρθρώσει λόγο για την υπεράσπιση της ισότητας ή/και της ελευθερίας και τελικά και της Δημοκρατίας για να αντιμετωπίσει στα ίσια με διάλογο τον κάθε επίδοξο χρυσαυγίτη έφηβο. Αμφιβάλλω όμως ότι οι καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι ικανοί για κάτι παραπάνω από την στέρφα αναπαραγωγή όσων, με μισή καρδιά, διδάχτηκαν στο Πανεπιστήμιο που πήγανε.

Στο άρθρο της Καθημερινής λοιπόν, ο δακτυλοδεικτούμενος και μάλιστα με αίσθημα αισχύνης, θα έπρεπε να είναι ο Καθηγητής Μιχάλης και όχι οι τραμπούκοι που αυτός εξέθρεψε.