Λίγες μέρες πριν είχα γράψει την άποψή μου για το τί μπορεί να είναι μία κεντροαριστερά στην Ελλάδα, στα πλαίσια μιας συζήτησης που, σωστά, έχει ξεκινήσει. Αυτό λοιπόν το οποίο έλεγα είναι ότι μία τέτοια δυναμική δεν μπορεί και κυρίως (επικοινωνιακά) δεν πρέπει να προέρχεται από ένα νεκρό πολιτικό δυναμικό το οποίο έχει χάσει ακόμα και την παραμικρή ρανίδα αποδοχής, ακριβώς γιατί πολύ απλά συμμετείχε, έστω και φαινομενικά στην εμφάνιση της παρακμής των τριών τελευταίων ετών...
Δεν συζητώ την σοβαρότητα ή όχι των στελεχών, τις καλές ή όχι προθέσεις τους, για τις οποίες δεν μπορώ μάλιστα να γνωρίζω και την ειλικρίνειά τους. Αυτό που πιστεύω όμως είναι ότι αντιπροσωπεύουν το κατεστημένο, το παλιό, εν μέρει το "βρώμικο".
Αυτή ακριβώς λοιπόν είναι η στάση μου απέναντι σε αυτό που βάλθηκαν να φτιάξουν ο Μόσιαλος και μια χούφτα άλλοι, καθηγητές Πανεπιστημίου, "προσωπικότητες" πολιτικές του θεσσαλικού κάμπου (λες και είμαστε πάλι στο Κιλελέρ) και που φαίνεται να προσελκύει διάφορα πρώην στελέχη του βενιζελικού πλέον ΠαΣοΚ.
Το πρόβλημα είναι το ότι όλα αυτά τα στελέχη, όπως ο Μόσιαλος, δεν θα καταφέρουν ποτέ να δειχθούν ως θύματα του "οπισθοδρομικού" ΠαΣοΚ για να λάβουν την συμπάθεια που χρειάζονται. Η στάμπα του "πρώην υπουργού επί ΠαΣοΚ" δεν θα φύγει ποτέ και αν δεν φύγει αυτή, καμία μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός δεν θα έρθει από τέτοια πρόσωπα. Η πολυπόθητη αλλαγή δεν θα έρθει ούτε από Μόσιαλο, ούτε από Ραγκούση και προσεχώς(;) ούτε από Παπακωνσταντίνου. Ας βρούμε μία λύση γρήγορα, πριν "το νέο" αυτό έρθει από την ΧΑ και είναι πολίτευμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου